Esra’nın Hamilelik Günlüğü – 40. Hafta

Herkese sahiden en kooocamanından merhaba,

Geçen hafta çaktırmadan veda eder gibiydik ama meğerse şaka yapmışız. Hala inanamasam da maşallah 40 haftayı bitirdik. Nisan geldi, kuşlar daha bir coşkulu ötmeye başladı, parklar bahçeler daha da yeşillendi. Bizim kızdan ses yok 🙂

Doktor kontrolümüz yine rutin geçti, dopplerde de detaylı olarak bakıldı Elif’in keyfi nasıl diye. Çok şükür ki her şey yolunda. 42. haftayı beklememe kararımız neticesinde önümüzdeki hafta inşallah sağlıkla kucağımıza alacağız kızımızı.

Fark ettim ki size söyleyecek çok fazla bir şeyim kalmamış; kusura bakmazsanız azıcık da kızıma bir şeyler yazayım istedim bu hafta.

“Sevgili Elif,

Nasılsın kuzucum? Biliyor musun herkes seni soruyor, merak ediyor, amma nazlı bu kız diyorlar. Ama bence hiç de öyle değil. Sen bence beni çok sevdin 🙂 Tamam ben de seni çok seviyorum ama gözgöze dizdize olunca da birbirimizi sevmeye devam edeceğiz, hiç merak etme.

Fark ettim de ben senden ohoooo ne çok şey öğrenmişim bu süreçte:

– Sabırlı olmayı mesela; “yok şekerim o kadar bekleyemem” dediğim her şeyi bekledim.

– Mozart amcayı her gün severek dinlemeyi

– Hurmanın güzel bir meyve olduğunu

– Hiçbir şeyin senin canını sıkmama değmeyeceğini

– Bir hareketinle dünyaların benim olabileceğini

– Yemek yemenin güzel bir şey olduğunu (bunu biliyordum ama pekişti tabii)

– Bir dolu kilo alsam da (hemen hemen) hepsiyle barışık olabileceğimi

– Dünyanın maaşallah en ilgili eşi/baba adayı ile evli olduğumu

Ve şimdi aklıma gelmeyen bir dolu güzelliği senden öğrendim.

Biliyorum 40 hafta en baştan bakınca uzun bir süre gibi görünüyor ama buradan bakınca “ne çabuk geçmiş” diyorum(z). Sanki o ilk çift çizgiyi görüp şoka girmem daha dün gibi.

Her an’ından keyif aldım. Midem bulandı her şey yolunda diye sevindim(çubuk krakerle fazla samimi olsak da)… Göbeğim çıkmaya başladı “yuppiii” dedim, yürüdükçe sen daha da hareketlendin ben coştum. Son haftalarda gece yatakta dönmekte zorlandım, baban beni arkadan ittirdi; güldük… Daha dünyaya gelmeden bir dolu anımız oldu seninle, merak etme balık hafızalı olduğumuz için hepsini deftere yazdık. Büyüyünce birlikte okuruz inşallah.

“Bıdış” diyorduk sana hatırlarsan, sonra “Elif” oldun tam 30. haftada.

Seninle kitap okuduk, şarkı söyledik, kedimiz Lokum’u sevdik, müzik dinledik…

İşte bunların hepsini daha da katlanarak/güzelleşerek seninle beraber yapmaya devam etmek istiyoruz. Bence sen de istiyorsun ama ya yolu bulamadın ya da muzip bir çocuksun ve bize oradan kıs kıs gülüyorsun; bilmiyorum.

Yol aslında azıcık aşağıda, çok uzun gibi gelebilir sana ama hemen ucunda biz varız ve elini tutmaya hazırız; sakın korkma.

Bal yanaklı kızım benim, ne zaman istersen ve nasıl istersen yeter ki sağlıkla gel aramıza.

Seni en çok Lokum merak ediyor biliyor musun? Baban onun kuyruğunu çekebileceğin konusunda onu uyardı; yeşil gözlerini kooocaman açıp anlamsızca baktı 🙂

Babanın “Hadi gel parka gidelim, ben annene çaktırmadan dondurma alırım sana” laflarına hemen kanma tamam mı? O biraz şakacıdır ama seni çok özlediğini söyleyip duruyor. Tekmelerini kaçırmamak için eli sürekli göbeğimde yani senin üzerinde.

Beni zaten biliyorsun; çok heyecanlı, oldukça acemi, biraz dalgın, inanılmaz unutkan, az tombik, sıradan bir kadınım. Seninle birlikte okuyacağımız kitapları hazırladım, oyunları düşündüm, tekerlemelere baktım.

İçim coşkuyla dolu seni bekliyorum.

Seni çok ama çok seven annen…”

İşte böyle sevgili okur. İnsan 40 hafta bitince darmaduman oluyor; hem çok heyecanlı hem de salya sümük. Kalbim pırpır atıyor Elif’imize kavuşacak olmanın yakınlığıyla. “Neee ben anne mi oluyorum?!” lar bitmedi, hala inanamıyorum ama bir taraftan da içgüdülerime güvenip yolumuza devam etmek istiyorum. Kısacası karmakarışığım ama iyi anlamda.

Tahmin edebileceğin üzere telefonların, arayıp soranların ardı arkası kesilmiyor. “40+lardayız” diyorum artık; kimseye bozulmuyorum.

Haftaya inşallah size kısacık da olsa “Elif’imiz sağlıkla geldiiii” yazarım, siz yine bize dua edin olur mu?

Her şeyin hayırlısı olsun.

Tanla’ya, Mervin’e, Berrak’a özel teşekkürlerimi yineliyorum; tüm okuyucuları da kucaklıyorum.

Sevgiler