Mervin’in Hamilelik Günlüğü – 38.Hafta

Bebekle randevu…

Geçen hafta yazmayınca doğurdum zannettiniz değil mi? Henüz değil ama hanımefendiyle olan randevumuzu aldık. Kısmetse 39. haftamız biterken 1 şubat sabahı Mira hanım aramıza katılacak. Kızımın pozisyonundan dolayı normal doğumun zor olacağını söyledi doktorum, bu yüzden epiduralla sezeryan doğuma karar verdik. Bakmayın böyle sakin sakin yazdığıma heyecan doruklarda. Zaman geçmiyor bir türlü, 39 hafta nasıl geçtiyse artık.

Herşeyimiz hazır, odamız ayarlandı, anestezi uzmanı, bebek fotoğrafçısı, oda süslemesi, ailemiz, eş dost, yakın arkadaşlar herkes o sabah bizimle olacak. Mira’yı karşılama töreni diyor arkadaşlarımız. Offf yok böyle bir duygu ya, düğünümde bile bu kadar heyecanlı, bu kadar sabırsız ve bu kadar meraklı değildim. Ne de olsa evleneceğim kişiyi uzun zamandır tanıyordum. Ama bu öyle mi kardeşim, bir hatun hayatımıza katılacak ve hiçççç tanımıyoruz onu. Gel de heyecanlanma, gel de meraklanma…

Karnım iyice büyüdü. Nasılsın diye soranlara yuvarlanıp gidiyoruz diyorum, hakikaten o durumdayım çünkü. Tostoparlak bişey oldum, ama zannetmeyinki kilo aldım. Yaklaşık bir aydır kilo almıyorum, biraz ödem arttı sadece. Bir de geçen haftadan bu yana ellerimde, kollarımda, bacaklarımda ve ayaklarımda inanılmaz kaşıntı başladı. Öyle kızarıklık, döküntü falan yok ama insan sağlıkçı olunca aklına hep herşeyin en kötüsü geliyor. Safra kanallarım mı tıkandı? biluribin mi yükseldi? yoksa gebelik zehirlenmesi mi yaşıyorum? Offff daha neler neler. Sonuç gebelik kaşıntısıymış. Gebedaşlarım sizin de başınıza gelirse sakın korkmayın, bunların hepsi normal.

Evde de bir telaş başladı, Mira’nın konforu için bütün ayarlamalar yapıldı. Hastane için bütün hazırlıklar tamam. Çantalarımız hemen hemen hergün bir eksik var mı diye kontrol ediliyor. Tatlı ve güzel telaşlar bunlar ama ben çok stresliyim. Bildiğiniz korkuyorum arkadaş, öyle ameliyattan ya da acı çekmekten değil ben sonrası için korkuyorum. Bütün hayalim anne olmaktı, peki niye şimdi bütün cesaretim gitti? O minnacık bebeğe gerçekten bakabilir miyim acaba? Bugüne kadar bütün tanıdıkların bebeklerine bakmış biri olarak, üstelik bunun eğitimini almışken ve bebekleri çok severken nerden çıktı şimdi bu korku? Atlatırım ya. ben bunu da atlatırım bence. Mira’yı kucağıma alınca herşey değişecek diye umut ediyorum (umarım).

Sevgili Berrak kısa bir süre sonra neler hissettiğini anlayabileceğim ve sevgili Esra sıra sana geliyor güzelim. Uzun zamandır birbirimize destek olmaya çalıştık. Sizin yazdıklarınızdan, deneyimlerinizden hep yeni şeyler öğrendim. İkinize de ailenizle mutlu, uzun bir ömür diliyorum ve herşey için teşekkür ediyorum. Ve sevgili Tanla’cım, Can’ımızın güzel annesi, ne harika bir kadınsın sen öyle. Ne güzel bir fırsat verdin bana ve kızıma. Sen olmasan yaşadıklarımın çoğunu unutacaktım, şimdi sayende hepsini yazıya dökmüş oldum. Kızım ve kendi adıma çokkkk teşekkür ediyorum sana. Tabii bu kadar şey yazdıktan sonra tahmin ettiğiniz üzere bu bir veda yazısı ve bu veda yazısında kendi fotoğrafım yerine Mira’nın odasının fotoğrafını paylaşıyorum.

Herkese mutlu günler, hoşçakalın…