Hor hor Mervin!…
Geçen yazılarımın birinde hamileliğin getirdiği olumsuz birkaç bir şeyden bahsetmiştim. Boyası gelmiş saçlar, şık olmayan kıyafetler, büyüyen ayaklar, vs. Bunlara bir yenisi eklendi ve hepsine son noktayı koydu bence. Geçen gün televizyon karşısında uyuklarken bir sesle uyandım. Etrafıma şöyyyle bir bakındım fakat sesin kaynağını bulamadım. Yine tam dalacakken “horrrr” diye bir ses duydum ve aman Allah’ım o ne? Ses benden geliyor. İnsanın inanası gelmiyor. Ben, Mervin, bildiğiniz horluyorum. Güler misin? Ağlar mısın? Bu nereden çıktı şimdi. Eşime durumu anlattığımda başladı gülmeye, “Sen yeni mi farkına vardın? Uzun zamandır var zaten. Bildiğin tren gibi ötüyorsun geceleri” demez mi? Ah, ah! Ben bu hallere düşecek kadın mıydım?..
Bu hafta yine doktor kontrolümüz vardı, malum, korkumdan dolayı tartıya çıkamıyordum. Korktuğum kadar varmış, bu ay yine 3 kg almışım. Sonuç, doktorumdan fırça yedim. İşin kötüsü hangi sıkıntımı söylediysem hepsinin nedeni ki-lo-lar karbonhidratı kes, kaloriyi azalt, yürüyüşler, hareketler falan filan diyor. Yaa ben hepsini biliyorum da uygulamaya geçmekte sıkıntı var. Sabahın 6 sında hangi manyak uyanır da pırasalı börek yapar. Canım istiyor, nefsime hakim olamıyorum ki.
Neyse ki Mira gayet iyi görünüyordu. Biz bir hanımefendi gelecek diye bekliyoruz ama sanırım bizim kızın öyle hanımlıkla falan pek bir alakası yok. Hangi kız çocuğu sol elini yumruk yapıp havaya kaldırır. İşte bizim Mira hanım ultrasonda aynen bu pozisyondaydı. Başta eşim olmak üzere doktorumuz ve ben de ultrasona bakıp bakıp güldük. Mira bu ay 420 gram almış. Şu an 770 gram. Bu ayki ölçümlerinde uzun bacaklı, tombul yanaklı bir bebek olacağını söyledi doktorumuz. Maşallah güzel kızıma…
Karnım büyüdükçe, daha doğrusu Mira hanım büyüdükçe sıkıntılarım artmaya başladı. Artık istemesem de hareketlerim yavaşladı, eskisinden daha çabuk yoruluyorum. Sırtıma yastık koymadan oturamıyorum. Gün içinde mutlaka ayaklarımı uzatmam gerekiyor. Sabır Mervin, sabır…
Geçen gün eşimle beraber Mira için alışverişe çıktık. Ben kıyafetler alırken eşim de sağ olsun kızımıza bir sürü oyuncak almış. Sanki doğar doğmaz oyuncağa ihtiyacı varmış gibi. Sanırım hepsiyle kendi oynayacak. Bir adam bu kadar oyuncak sever mi, bizimki seviyor işte. Bıraksam kamyonlar, uçaklar, arabalar, tırlar hem de kız çocuğuna daha neler neler alacaktı. Neyse ki çıngırak, bebek falan ucuz atlattık.
Bu haftalık da bu kadar, gelecek hafta görüşmek dileğiyle, sevgiler…
İlahi Mervin. Beni çok güldürdün. Demek hor hor hanım oldun… Ben de çok yorgun olunca horluyormuşum. Duruma bak ya… Biz bu hallere düşecek kadın mıydık? ahhhhhahahahahah!