BebekveBen’in sürekli okurlarından sevgili Berrak bugün bana çok anlamlı bir not göndermiş. Yok yok, hamilelik günlüğü yazan Berrak değil, başka Berrak bu… Berrak’ın değinmek istediği konu hamilelik sürecinde ve bebek büyütürken evcil hayvan beslemek… Sözü Berrak’a bırakıyorum:
Merhaba Tanla,
Aslında ben bu yazıyı çocuklarımız için değil, çocuğumuz olduktan sonra sokaklara ya da barınaklara bırakılan hayvanlarımız için yazıyorum.
Hikaye de benim evdeki minnoş kedim Sakız’a ait. 2009 yılında sokaktan yavruyken edindik kendisini. Annesi terkedilme
mağduru Sakız’ın. 4 yavrusu ile ortada kalmış. Arkadaşım anneyi himayesi altına alıp yavruları da sahiplendirdi. Benim payıma bembeyaz tüyleriyle Sakız düştü.
Bekarken, annemler oldum olası evde hayvan beslemeye karşılardı. Evlenince ev benim, kedi de benim olunca bir şey diyemediler tabii. Taa ki 2011’de hamile kalıncaya kadar. İşte o zaman kıyamet başladı evde. İnsan hamile olunca hassas ve hatta deyim yerindeyse pimpirikli oluyor. Ne duyarsa duysun inanıyor. E tabii Türk büyükleri durur mu? Başlıyorlar senaryolara: “Kedi beslersen ciğerine tüy yapışır. Toksoplazma olursun.” vs…
Bu hikayeleri duyar duymaz hemen doktoruma koştum. Bebek yapmaya karar verdiğimizde yapılan testlerde toksoplazma negatif çıkmıştı. Doğum doktorum çok iyi ve olumlu bir insandır. Bana söylediği şey “Eğer kedi çiğ etle beslenmiyorsa, dışarıda dolanmıyorsa hamilelik sırasında bir problem olmayacağıydı.”Tabii ben durur muyum? Bir doktora daha gittim. Aynen şunu söyledi: “Aşıları yapılmış, doğru beslenmiş ev kedisiyse endişelenmeyin. Sadece hamilelik esnasında kumunu temizlemeyin ve yatağınıza almayın.” Sonra da can alıcı cümle geldi: “Bir can geliyor diye başka bir cana kıymayın.”
Bu söz kaynar sular gibi döküldü üzerime. Ne olursa olsun Sakız’ımı bir yere vermemeye karar verdim. Tavrımı da çevreye net bir şekilde koydum.
Berk dünyaya gelince yine başladı uğultular. “Kedi nankördür. Bebeğe zarar verir. Kedi kıskanır. Şöyle yapar, böyle yapar” diye.. Hiçbirini takmadım. Bebeğimin ve kedimin mümkün olduğu kadar birbirlerine alışmaları için fırsat verdim hep. Şimdi aralarında seviyeli bir ilişki var. Berk sürekli Sakız’ın peşinde. Sakız bundan pek hoşlanmıyor. Hoşlanmaması Berk’in daha çok hoşuna gidiyor ve yanından hiç ayrılmıyor 🙂
Çocuklarımız bizim gözbebeklerimiz, can parçamız. Dünyada sevgisini hiç birşeye değişemeyeceğimiz varlıklar. Ama evdeki hayvanlarımız da can. Onları dışarı bıraktığımızda kendi ellerimizle ölüme terk etmiş oluyoruz malesef.
Bu konuda tavsiyem: Eğer hayvan beslerken hamilelik ve çocukla ilgili şüpheleriniz varsa, evinize evcil hayvan almamanız. Evdeki hayvanlarımızı da çok önemli bir neden olmadıkça terk etmememiz.
Sevgiyle kalın,
Berrak
Merhabalar, (Hamilelik günlüğü tutan Esra ben)
Bu konunun gündeme gelmesi beni de çok mutlu etti. Berrak ve Tanla’ya ayrıca teşekkürler.
Benim tekir kedim de 3 yıldır bende ve aldığım günden beri o kadar çok laf işittim ki toxoplazma konusunda. Başlarda biraz canım sıkıldı açıkçası ama benim eve kedi almam zaten ciddi bir fobimi yenmek için başlamıştı. Ben peluş kedilere dahi dokunamıyordum ve bu durum hayatımı oldukça fazla etkiliyordu(açık alanda yemek yiyememek gibi) sonra bu fobiyi yenmek için ara ara veterinerlere gidiyor uzaktan da olsa onlara adım adım yaklaşmaya çalışıyordum. derken tam da benim gibi etrafa ürkek ürkek bakan bir kedi ile karşılaştım. Nasıl cesaret ettim bilmiyorum,onunla birlikte yaşamaya karar verdim. Ailem uzaktaydı ve tüyleri konusunda endişelilerdi, evine gelemeyiz falan dediler ama ben alışacaklarını biliyordum. Neticede ben ilk günlerdeki korkumu atmış aynı odada bulunabilmeye başlamıştım..derken bir gün minderde otururken aynı ürkek bakışlarla kucağıma geldi, oturdu ve mırlama başladı. o an korkmadığımı fark ettim. herhalde o an o da bana “korkma” demek istemişti, bilmiyorum. Sonra evlendim, kedim eşimle daha da iyi anlaşmaya başladı çünkü ben ne yaparsam yapayım onun kadar yakın temasta oynayamıyordum kedimle (bir de dişi kedi olduğunu unutmamak lazım) bebek kararı almadan önce de sonrasında da toplamda 4 doktordan onay aldık. hepsi kesinlikle tuvaletini temizlemememi, aşılarını tam yaptırmamızı ve bunların dışında rahat olmamı söyledi. annem için hala bu durum bir endişe kaynağı olsa da bize geldiğinde kediye çaktırmadan verdiği tavukları, başını okşayıp onunla konuşmasını görmeniz lazım.
Hamilelik süreciyle ilgili de açıkçası bence biraz sakınan göze çöp batar durumu da var. Zannediyoruz ki hayatımızı her an her şekilde kontrol edebiliriz.eve kedi almazsak onun risklerinden kurtuluruz vs. Elbette bu da bir tercih belki ama kişi gereken tedbirleri aldıktan ve uzmanlara danıştıktan sonra biraz da rahat olmasında fayda var diye düşünüyorum. Kediler için de taşıyıcı olup olmadığını öğrenmenin yolu var. Bu testi veterineri yapıyor. Bizimki negatifti çok şükür ve tamamen ev kedisi. hatta eve gelen yabancılardan bile kaçıyor 🙂
Hamile olduğumu öğrenen hemen herkesin ilk sorusu “E kedi ne olacak, kedi ne yapıyor?” oldu. Tamamına güldük ve kedi bizimle aynen devam, dedik. Umarım Berrak’ın evindeki kedi-bebiş ortamı bizde de sükunetle sağlanır. Zira geçen hafaki yazımda da belirtiğim gibi bizimki karnıma gelip kendince bıdışa “merhaba” şarkısını söylüyor zaten…
Onlar da kesinlikle 1 Can hem de pek tatlı can’lar..
Berrak sana tekrardan yazı için teşekkür ederim, okuyunca mutlu oldum 🙂
rica ederim ne demek. tekirciginle kuzunla huzurlu mutlu gunler
günaydın kesinlikle katılıyorum.Benimde 2 köpeğim var,ilk zamanlar endişelerim vardi ama hepsinin yersiz oldugunu anliyorsunuz
hamileliğe ve sonrasında evcil hayvanların hayata ve sağlığa etkisi çok merak edilen bir konu bu güzel tecrübeyi paylaştığınız için teşekkürler