Herkese harika bir haftadan daha merhaba,
İznimin ilk haftasının nasıl geçeceğini ben de merak ediyordum. Nitekim gayet de güzeldi maaşallah. Ayaklarımı uzatmama henüz biraz daha var. Çünkü Elif’in kıyafetlerini yıkamak ve ütülemek tüm haftamı aldı. Anlayacağınız acemi anne adayı ve daimi pasaklı Esoş’un ütü ile sağlam bir sınavı vardı. Ben günlük hayatta benim için ütü gerektirmeyen hiçbir şeyi ütülemeyen ve ütüyü vakit kaybı olarak gören biriy(d)im. Canım kızım bana daha oralardan ders vermeye başladı, helal olsun ne diyeyim. O minicik kıyafetleri ütülemek bir o kadar zor ve kafa karıştırıcıyken onlarla vakit geçirirken duygulanıp ağlamamak da bir o kadar zorlayıcı oldu. Ben de ohh doya doya ağladım, rahatladım. Ne yapayım yani içimde mi tutaydım 😉 Ütünün benim için en sıkıcı tarafı katlamayı bilememek. Bu minicik şeyler nasıl katlanıyor ki, ben niye bilmiyorum bunu, ne kötü anneyim deyip bir de öyle ağladım. Sonra Elif’le anlaşma yaptım. Dedim “Yavrum bak elimizde olan bu… Senin annen de az pasaklı değil, ama, onun ütüsü seni az sevdiğini göstermez öyle değil mi? Sen bunlara aldırma, sana bir dolu sarılmalarımıza bak…” Kendimi mi rahatlattım, bebeğimizi mi korkuttum bilmiyorum ama ben de “mükemmel anne” olmayıvereyim; kendim gibi olayım istedim: az pasaklı ve bolca duygusal.
Tahlil sonuçlarına göre “hafif idrar yolu enfeksiyonum” varmış; onun için tek kullanımlık bir ilaç verdi doktor. İçmeyi hiç istemesem de kullandım. Etkisi oldu mu bilmiyorum. Benim oturduğum yerden kalktığımdaki alt göbek ağrım devam ediyor ama bu durum yumuşak kas ağrısı da olabilirmiş…Haftaya doktor kontrolümüz var, o gün çabucak gelsin istiyorum.
Henüz sıkılmaya vaktim olmadığı gibi, aklımdakileri yapabilecek miyim diye düşünmüyor da değilim. Ama bugün kendime resti çekip yaptığım tüm işleri bırakıp en sevdiğim çocuk kitabına gömüldüm, ayaklarımı da uzattım. Harika bir duyguydu. Elif büyüsün de birlikte kitap okuyalım diye sabırsızlanıyorum. Tabii bu arada hamilelik ve bebek gelişimiyle ilgili okuduğum kitaplardaki hemen her şeyi unutmuşum; bravo. Neyse çift dikişte fayda vardır 🙂
Tatlı ama değişik bir rüya gördüm bu hafta; hayırdır inşallah. Hastanedeyiz ve ben doğurmak üzereyim. Doktora bakıyorum ne yapacak diye. Bana “Ben şunları yaparsam seni doğurturum, ama, bunu sen kendin de yapabilirsin. Bu senin yapman gereken bir şey.” diyor. Bana verdiği gazla “Evet” diyorum, “Doğum benim işim…” Çevremizdeki insanların bir kısmı beni tebrik ediyormuş (annem söyledi) normal doğum istediğim için (ki niyetlenmek demek daha doğru). Bir kısmı da “Nasssıııl yapacaaan” deyip beni güldürüyor. Ben de bilmiyorum “Nassıılll yapacaaamı” ama en azından her şey yolunda giderse içgüdülerime güveneceğim 🙂
Soru kısmını yine sona sakladım.
İlk sorum bebişlerin tırnak kesimi ve 40 adetiyle ilgili. Tırnaklarını daha hastanedeyken kesmek mi, yoksa 40’ının çıkmasını beklemek mi gerekiyor? Bir de sizler 40’ında nasıl şeyler yapıyorsunuz/yaptınız? Onun için Elife özel bir kıyafet almam gerekir mi? Yoksa günlük pijama takımıyla da bu güne katılabilir mi? (Saçma bir soru mu oldu bilmiyorum)
İkinci sorum da doğum çantasıyla ilgili: Bebişe çarşaf/havlu almam, alt açma minderi koymam gerekli mi?
Sevgili Tanla, ev işleriyle boğuşurken bu haftaki Ev İşi Diye Kendinizi Çatlatmayın yazını okudum, eğlendim. Biz annelerimiz gibi olamayız zaten galiba; öyle jilet gibi ütüler, her daim temiz evler falan (yani en azından ben olamam) 🙂
Herkese mutlu mutlu haftalar, hamiş dostlara özel sevgiler bizden…
