Esra’nın Hamilelik Günlüğü – 32. Hafta

“32. haftanın gelmesini ne çok bekledim, bir bilseniz…Benim için önemli bir milatmış onu anladım. Gerçekten de geçtiğimiz haftaya kadar tam olarak emin olamıyordum izin konusunda. Tamam mı, yoksa devam mıydı? Çok şükür fiziksel olarak bir engel olmamasına rağmen Elif’le beraber daha huzurlu olmak adına “Tamam” dedim; devam etmeyeceğim. İşyerinde insanlarla ayrılırken bile anladım ki bana “enayi” gözüyle bakıyorlar. “Raporu al ama işe gelme ya da iş yapma” diyorlar! Bu düşünce de ne bana ne de eşime uymadığından bu sözlere tipik Esra tepkisi olarak sadece gülüp geçtim. Önümde bembeyaz bir sayfa açtım ve arkama bakmadan (iş çıkışında nanik yapmış olabilirim binaya) çıktım. Hala işin sorumluluğunu hissetmem haricinde yeni düzenime alışmak üzereyim. Geçtiğimiz hafta kayınvalidem ve kayınpederim (böyle yazınca da sanki uzak akrabalarımmış gibi oldu) gelmişlerdi, döndüler bile. Ama bize bir süre yetecek kadar dolap yemeği bıraktılar. Babaannesinin getirdiği en en en tatlı şey civcivli yelekti. Keşke büyüğü olsaydı da ben giyseydim 🙂

Bu hafta 40 günlük bir bebeği ziyaret ettik. Minicik bir bebekle ilk “sınav”ımızdı sanırım. Eşim maşallah 5 yıldız ile bu süreci atlatırken ben, o kadar şey okuyan ben, sınıfta kaldım. Daha önce söylemişimdir belki, minik bebek gördüm mü ezelden beri çok duygulanırım, gözlerim dolar. Bu sefer de öyle oldu. Eşim ağlayan bebeği kucağında sakinleştirip uyuturken ben kucağıma bile alamdım, korktum. Ama sonra en iyi bildiğim şeyi yaptım; odada bir ara bebeyle yalnız kaldığımızda ona uydurma bir masal anlattım. Ağladığında içgüdüsel olarak kucağıma almak istedim ama zarar verir miyim endişesiyle annesini çağırdım. Sanırım bu süreç de kendi bebeğin olunca alışılabilir bir süreç. Yani insan başkasının bebeğine zarar vermekten korkarken kendi bebeği ağladığında annesini çağıramayacağını bilir değil mi?

Bu hafta bir de şöyle değişik bir gelişme oldu. Raporu almaya hastaneye gittiğimizde hemşireye son hafta yaşadığım bir sıkıntıyı anlattım. Doktora sorayım dedi. Ben “normal” deyip beni eve göndermelerini beklerken kendimi ultrason odasında buldum. Doktorumuzla bu ikinci buluşmamızda da benden tam not aldı;o kadar ilgilendi ki. Ben de hiç beklemediğim bir anda Elif’imi gördüm. Bebeğin durumunun maşallah iyi olduğunu ama anlattıklarıma bakılırsa idrar yolu enfeksiyonu yaşıyor olabileceğimi söyledi. İdrar tahlili bıraktık; hafta başında sonucu alacağız. Hamilelikte sık yaşanan bir durum olduğunu biliyordum ama ben zaten çok su içtiğim için böyle bir riskim yok sanıyordum. Saflık işte… Gerçi sonuçlar daha çıkmadı ama aranızda böyle bir şeyi tecrübe eden oldu mu? Neden kaynaklanır; ne yapmak lazımdır?

Ellerime “dolmalarım”, ayaklarıma da “patateslerim” demeye devam ediyorum 🙂 Yaz olsaydı da terlik giyseydim diyorum… Bu durumu düzeltmenin bir yolu yok galiba değil mi?

Hazırlıklarımız tam gaz devam ediyor. İşyerinden ayrıldıktan sonra kalan vakitte yaptığım en güzel şey Elif’in kıyafetlerinin etiketlerini kesip renk kategorisine göre ayırmak oldu;böylece daha rahat yıkayacağım ve haftaya inşallah bir güzel ütüleyip (ben ki ütüden nefret ederim, şimdi ütünün hayalini kuruyorum) çantamızı ve dolabımızı hazırlayacağım. İşleri mümkün olduğunca kendimi yormadan ve bir anda bitirmeden yapmak istiyorum.

Bu haftalık da bizden bu kadar sevgili dostlar, hazırlıklardan kalan zamanlarda kitap okumaya/notlar almaya ve bolca ayak uzatmaya devam.

*Dün bir arkadaşın nişanına gittiğimizde Elif ilk kültür şokunu yaşadı. Mozart’lara alışkın yavruma “Ankara’nın bağları” biraz çok geldi 🙂