Esra’nın Hamilelik Günlüğü – 14. Hafta

Herkese merhabalar,

Bu haftanın aşerme tablosu yine oldukça ilginçti. Birkaç gün üst üste Ankara simidi istedi canım. Ama öyle pastane simidinden değil. Bildiğin yolda satılan, pekmezli gibi görünen ancak tozlu simitlerden… Bulamadım. Ta ki işyerinde bizim katta bir ablanın kahvaltısında görene kadar. Oldukça isteksiz sorduğu “Yer miydin simit?” sorusuna cevap bile vermeden uzandım aldım; “Sen benim kaç gündür bu simidin peşinde olduğumu biliyor muydun?” diye… Tuhaf yani. Can bu, illa tozlu olacak diyor 🙂

Kış mevsimi iyice gelmeden herkes kavanozlara domates, tarhana hazırlığını yapmıştır herhalde. Bize de tarhana asıl memleketi olan Uşak’tan geliyor. Eşimin memleketi elbette… Ancak ne yazık ki çokça sevdiğim bu çorbadan hamileliğin henüz başındayken tiksinmiştim ve adını dahi anmıyordum. Sonra bir gün içimde bir hareketlenme oldu. Canım bir şey çekiyordu, ama, ne olduğunu bulamıyordum. Derken burnuma kokusu geldi. Beyaz tarhana… Yine profiterol örneği gibi kaç yıl önce yediğimi/içtiğimi hatırlamadığım bu yiyeceği bizim ailede sadece annemin kuzeni yapar. Yani, beyaz tarhanaya kısaca Angara yolları gözükmüştü. Neyse ki kuzenim tam o günlerde Adana’daydı ve birkaç güne dönecekti. Tarhananın bana ulaşana kadar “annemin kuzeni(yapan), annemin diğer kuzeni, annem, kuzenim, diğer kuzenim, onun ev arkadaşı ve sonunda ben” şeklinde bir yolculuğu oldu. O yüzden çok kıymetli. Bilmeyenler için beyaz tarhanada salça,domates falan yok. Maya, yoğurt vs. ile yapılıyormuş ama görüntüsü bembeyaz. Kuzenimin kapısının önüne gittiğimizde bizi hiç tanımadığım bir köpek karşıladı. O kadar büyüktü ki ayağa kalksa ben çömelmiş gibi kalırdım yanında, zaten adı da “King”miş. Kapı açılana kadar bu sevimli köpek eteğimin altından kafasını sokup beni kokladı. İçeride başka haylaz bir köpek olduğunu da bildiğimden işlerimizi çabucak halledip, tarhanayı alıp ortamdan uzaklaştık. Zira King’i eve bile götürmek isteyebilirdik, pek tatlıydı.

Simit ve tarhananın dışında, hamileliğimin önceki haftalarında özellikle başlamak istemediğim balık-ızgara turlarına bu hafta başladık. Neyse ki karnımdaki bıdışın çooook sevdiğini ve “Daha yok mu?” dediğini duyar gibi oldum. Bir de salatanın zararı var mı bilmiyorum, ama, ben her gün büyük bir kase salata yemeye başladım. Sanırım havuca karşı vücudum fazlaca istek gönderiyor.

Bu hafta Ankara’da havaların bir acayip soğuduğunu kırmızı palyaço burunla yürürken iyice fark ettim. “Kış hamileliği zor mu ne?” cümleleri ilk bu hafta duyuldu. Yine de tabii ki halimize şükrettik ancak kıyafetlere girmek de, kat kat dolanmak da, tuvalete gitmek de pek kolay olmadı.

Teraziye göre hala kilo almamışım. Bu iyi bir şey mi onu da bilmiyorum. Geçen gittiğimizde doktor “3 hafta sonraki randevuda yarım kilo ile 1 kilo arası almış ol.” dedi. Nasıl olsa önümüz bayram. Bana çok iyi bakacaklarını bildiğimden kilo olayını bayrama bırakmaya karar verdim. Olmadı doktorun ofisine gitmeden kumpir yiyip şişerim 🙂

Havalar soğuduğu için, bu haftayı yürüyüş yapmak istemek ama üşümek, duşa girip rahatlamak ama sonrasında hapşuruklara kalmak arasında geçirdim. Ben de uzun yürüyüşler yapmak zorunda olmadığıma inandırdım kendimi. Öğle arası 15-20 dakika, iş çıkışında da 15-20 dakika yürüsem o da yeter, sanki. Yetmez mi? Duş konusunda da “Madem sabahları hava çok soğuk, duşa akşamları girerim. Olmadı pis kalırım. Üşüsem daha mı iyi?” felsefesini benimsedim. Kokmadım merak etmeyin 🙂

İşyerinde canımı sıkan gelişmeler olunca aklıma hemen annemi getirdim. Ben yapı olarak bir sıkıntı gördüğüm zaman mücadeleyi hemen bırakma eğilimindeyim. Oysa başak burcu dişli bir kadın olan annem sürekli bize “Mücadeleden asla vazgeçmeyin” der. Bu hafta da mücadeleden vazgeçmemeye ama canımı da sıkmamaya çalıştım. Bir de aklıma hep şunu getirdim: Bu olay şu an bana kocaman geliyor, çünkü içindeyim. Halbuki olaydan biraz uzaklaşsam olay minik kalıyor… Bunları denedim işte…

Gelelim bu haftanın bebiş haberini paylaşma şekillerine ve başımıza gelenlere. Aslında başımıza bir şey geldiği yok da(orayı abarttım) neler duyduk onları özetlemeye. Çok samimi olmadığım bir iş arkadaşıma bıdıştan bahsettim. Çok sevindi ama nedense yarım saat boyunca kendi çocuklarıyla yaşadıklarını ve özellikle de ev kazalarına dikkat etmemi örnekler vererek tembihledi. İyi niyetli olduğunu biliyorum. Sadece “Bir doğsaydı…” demekten kendimi alamadım. Oradan ayrıldıktan sonra da “ev kazalarını” düşünerek bir süre endişelendim. İnsanın hangi durumda neden etkilenebileceği pek belli olmuyor.

Diğeri de komik olan bir enstantane. Geçenlerde arabadan indik ve ben üşüdüğüm için titreyerek eve doğru ilerliyorum. Normalde “merhaba”sı bile olmayan komşumuz da kapıdan çıkıyormuş, yanımda durmadı bile. Yanımdan geçerken “Rahatsız mısın? bebek mi var?” dedi. Ben de muhtemelen soruyu yanlış duydum diye düşünerek tekrarlattım. Yine aynı soru gelince ben de “Heee, bebek var” dedim gülerek. Bebek değilse rahatsız olmamı gerektirecek bir şekilde de yürümüyordum ama… Sadece üşüyordum ben meraklı teyze 🙂

Sorularımı sona sakladım. Kilo almamış bir bünye nasıl olur da eski kıyafetlerine giremez? Hatta kilo alınmamışsa öne doğru kendini atıveren bir göbek hangi pantolona,eteğe girer?

Hatta asıl bomba soru sonda: 1 ay sonraki kardeş düğününe abiye hamile kıyafeti nereden, nasıl bulunur? Zira internette pek bir şey bulamadım. Normal elbiselerin üstü 38, altı 40-42 olanı var mıdır 🙂

Herkese kocaman gülümsemeli, bol kestaneli, çokça yürüyüşlü ve havuçlu salatalı haftalar dilerim(z).

Sevgiler.