Emzirmeye Övgü

Sevgili bebeğim,

Aramıza katılıp, babanla benim iki kişilik dünyamıza anlam kattığın o güneşli Nisan gününden beri 6 ay geçti. 180 kocaman gün, 1 senenin yarısı.

Beraberliğimizde pek çok güzel anımız oldu. Geriye dönüp baktığımda, senin gibi tatlı bir bebeğe sahip olmanın en ödüllendirici yönlerinden biri neydi biliyor musun? Beslenme saatlerinde seni göğsüme aldığım ve adeta tek bir kalp olduğumuz o anlar…

Hamilelik daha hiç hesapta yokken, emzirmekle ilgili karmaşık duygular besliyordum. Vücudumun bir parçasını, başka bir varlığın beslenmesine adamanın bende garip hisler uyandıracağını düşünmüştüm. Hamile kaldığımı öğrendikten sonra, emzirmenin faydaları hakkında okudukça ve sen gelmeden birkaç hafta önce katıldığımız emzirme eğitimindeki hemşirenin yüreklendirmesi ile, bu duygular uçup gitti. Emzirmenin çok doğal bir paylaşım olduğunun bilinci ile seni kucağıma almak için adeta gün saydım. Hastanede hemşirenin ilk kez emzirmem için seni kucağıma verdiği o dakikayı dün gibi hatırlıyorum. O kadar minik ve kırılgan bir bedenin bu kadar kuvvetli bir şekilde süt emerek hayata tutunması beni çok şaşırtmıştı.

Sen doğduğundan beri emme konusunda çok becerikliydin bebeğim. İlk günlerde sütüm gelene kadar yaşadığımız sıkıntı dışında, emzirme maceramız hep güzel geçti. O sıkıntıları da zaten göğüs pompası ile atlattık. İlk 2 ayda, uyku düzenin henüz oluşurken ağlamaya başladığında, seni sakinleştirecek ödülün bende olduğunu bilmek tarifsiz bir gurur ve mutluluk veriyordu.

Uykuma çok düşkün olmama rağmen seni emzirirken nadiren yoruldum. Gecenin sessizliğinde, minik bedenin kıpırdanmaya başladığında, düşünceli baban hemen yatağımızdan kalkıp seni bana getirirdi. O iki adım ötemizde yarı uykulu bir şekilde senin karnının doymasını beklerken, bizim özel dakikalarımız başlardı. Sen büyük bir istekle bana sarılırdın. İlk gülücüğünü seni emzirirken vermiştin. Gözlerime inanamamış, “acaba yanlış mı gördüm?” diyerek hemen babanı çağırmıştım. Daha sonra hep bizi gülücüklerinle ödüllendirdin.

Çok bebekken seni emzirdiğimde uyuyakaldığını biliyor musun? Karnının yeterince doymadığı endişesi ile, seni uyanık tutmak için türlü numaralar geliştirmiştik. Yüzünü gıdıklıyor, kollarını çekiştiriyor, ıslak mendilleri vücudunda dolaştırarak uyku mahmurluğunu açıyorduk.

Karnın doyduktan sonra gazını çıkarmak da ayrı bir keyifti. Önceleri bu konuda beceriksizdim. O zaman seni babana veriyordum. Baban o kocaman elleriyle senin küçük bedenini yatağa dik olacak şekilde tutup, çeneni de tek parmağıyla alttan destekleyerek gazını çıkarmayı benden daha güzel başarıyordu. Sonra ben de gazını çıkarmaya alıştım oğlum. Babandan farklı olarak ben, seni ya kucağıma yatırarak ya da omuzuma yaslayarak gazını çıkartıyordum.

Küçükken, emzirme seanslarımızın ortasında soluklanman için seni kollarıma aldığımda, o minicik yüzüne bakar, sonra da dayanamayıp öpücüklere boğardım. Büyüdükçe emzirirken sağa sola bakmaya başladın. Biraz emip, başını geri çekip, dilini hafifçe çıkararak yüzünde muzur bir ifade ile bana bakışını nasıl unuturum? Son bir aydır, yeni numaran olarak, boşta kalan ellerinle, yüzümle ve saçlarımla oynaman kalbimi ısıtıyor biliyor musun?

Bebeğim, seni emzirerek besleyebildiğim için çok mutluyum. Emzirmenin hayatımdaki en anlamlı kararlardan biri olduğunu düşünüyorum. Umarım seni emzirerek hayatın boyunca sağlıklı bir birey olman için ilk adımları atabildim.

Seni çok seven annen…
1-7 Ekim 2011 Emzirme Hafta’nız kutlu olsun!