Buklelerin Sonu

Havalar iyice ısındı. Geceleri yatağıma yattığımda sucuk gibi terliyorum. Bir süredir babam “Keselim şu çocuğun saçını hanım” deyip duruyor, anneannemle, dedem de İstanbul’dan babama alkış tutuyordu. Bir tek annem istemiyordu saçımı kesmeyi. “Ben kimin saçlarını parmaklarımla lüle lüle yaparım o zaman? Seviyorum işte oğlumun bu halini” diye mızmızlanıp, ayak diriyordu. Annemin söylenmesi de önemli ha! Çünkü annem bizim ailenin berberi. Babamın saçını da hep o keser, birkaç ay önce benim saçımın önlerini de ilk defa o kesmişti.

Ancak sonunda bu kadar ısrara daha fazla direnemedi zavallı annem. Bir yandan “Belki gerçekten de saçları uzun diye terleyip duruyor.” düşüncesi kafasını kemirip durunca, bugün aldı makası eline. Beni banyo aynasının önünde sandalyeye oturttular. Ama boyum kısa olduğu için hiçbirşey göremedim. Saçlarımın kesildiğini de anlamadım zaten. Babamın verdiği tarakla oynarken dalıp gitmişim. Yere dökülen buklelerime öylesine baktım. Anneme hiç zorluk çıkarmadım.

İşim bitince beni kucaklayıp, aynaya baktırdı annem. “Bu yabancı bebek de kim?” diye başımı annemin omuzuna gömdüm. Ardından güzel bir banyo… Ohhh! Misss gibi oldum.

Babam, dedem ve anneannem yeni saçımı çok beğendi. Annemse şimdilik yasta. “Bebek yüzü gitti, çocuk yüzü geldi.” diyor. Yeni saçlarım da eskisi gibi yumuşak değil, sertmiş. Sanırım bundan böyle saçlarım düz çıkacakmış. Neyse ki annem bir buklemi kurdeleye sarıp saklamıştı. Onu sever artık…

Saçıma ne olduğunu hala anlayabilmiş değilim. Ancak daha az terlediğim bir gerçek. Bugün yemeğimi yerken yağlı ellerimi her zamanki gibi kafama sürdüm. Eskisi kadar zevkli değil. Ancak yine de bitlenme potansiyelim olduğu için çok mutluyum. Büyüyorum ben tamam mı? Öyle saçıma, başıma fazla karışmayın. Sondur bu zaten. Artık saçıma ben bakacağım. Jöle sürüp, mohawk yapacağım. Belki de NASA’ya girerim kime ne!