Liseden mezun olduğum senenin yaz ayları… Okul kapanmış, her sene olduğu gibi o sene de yazlığımıza gelmişiz. Hava sıcak mı sıcak… Neredeyse baygınlık derecesinde… O dönemlerde yazlık evlere klima taktırmak biraz lüks… Geceleri camları açarak biraz serinlemeye çalışsak da, gündüz güneş doğduğunda asfaltta yumurta pişiyor.

Türkiye’nin en güzel tatil beldelerinden birinde geçiriyoruz yazlarımızı… Ancak pek de tatil yapmıyoruz. Bunu söylediğimizde bize kimse inanmıyor. İşin aslı şu: Yaklaşık 10 senedir her yaz ufak bir dükkanda, ailece, turistlere yönelik hediyelik eşyalar satıyoruz. Dükkanı sabah erkenden babam açıyor. Biz kardeşimle beraber öğle saatlerinden akşama kadar babamdan nöbeti devralıyoruz. O da biraz dinlenebilmek için eve geliyor. Öğlenleri genelde turistler dahil herkes denizde ya da dinlencede olduğu için dükkanımıza fazla gelen-giden olmuyor. Kardeşimle zamanımızı sohbet ederek, kitap okuyarak ya da elimizdeki küçük gameboy oyuncağıyla viz-viz oynayarak geçiriyoruz. O zamanlar herkesin 5 dakika boş kalınca sarıldığı akıllı cep telefonları falan yok öyle. Hatta telsizden bozma, o ilk nesil cep telefonları bile yeni yeni yaygınlaşmaya başlamış. Tabii Facebook, Twitter falan hak getire… İki insan arasındaki diyaloglar yüzyüze yapılıyor. Aşağıdaki Bahattin karikatürü daha oluşmamış yani… Aman yarabbi! İlkelliğe bak! Biz de sıkıntıdan dükkandaki rafları komple boşaltıp, yeniden yerleştiriyoruz. Eğlenceye gel 🙂

Tatil yapmıyoruz derken, dibimizde olan denizden faydalanmıyoruz anlamında söylüyorum. Denize girebilmek için tek şansımız ya sabah erkenden kalkıp güneşin alnında 15-20 dakika yürüdükten sonra plaja ulaşmak ya da akşamüstü işten çıkınca plaja uğramak. Buna da ister yorgunluktan deyin, ister üşengeçlikten fırsat bulamıyoruz. Çoğu zaman 3 aylık yaz tatilinden ancak 2-3 kere denize girebilmiş olarak dönüyoruz. Bir de lor peyniri gibi bembeyaz vücudumuzla…

Aslında şimdi düşünüyorum da, o dönemler bana değerini ancak şimdi farkedebildiğim pek çok güzellik kazandırmış. Öğlen saatlerinde, 3 metrekarelik o ufakcık dükkanda kardeşimle yaptığımız sonsuz sohbetler, geleceğe dair hayallerimiz, umutlarımız… Bunlar bizi birbirimize daha çok yakınlaştırmış. Şimdi o günleri gülümseyerek ve özlemle anıyorum. Gerçekten dertsiz-tasasız zamanlarmış…

Bilmem bunu niye anlattım. Ah! Konuyu şimdi bağlayacağım. Öğrencilik yıllarıma geri dönersem…

Okul hayatım boyunca başarılı bir öğrenciydim. Başarılı oluşum dersi dinlemek, iyi not tutmak ve ödevlerimi zamanında yapmaktan geliyordu. Anlayacağınız çok da sihirli bir durum yoktu ortada hani. Lisenin son senesinde adet olduğu üzere üniversiteye hazırlık kursuna gittim. Kurstaki en parlak öğrenci olduğum da söylenemez. Tahtadaki soruyu gördüğü anda çözebilen arkadaşlarım vardı. Yalnız deneme sınavlarım fena değildi. Deneme sınavlarımı göz önüne alarak, üniversite tercihlerimi gerçekçi bir şekilde yaptım. Yine de üniversite’ye giriş sınavı benim için muammaydı. Sınavdan çıktığımda aileme “Elimden geleni yaptım, ancak sonucu bilmiyorum.” dedim. Sanırım biraz karamsar bir tablo çizmişim. Onlar da beni üzmemek için daha fazla soru sormadılar.

Dejavu!

Bunların Bumerang Ödülleri ile ne ilgisi var diye düşünüyor olabilirsiniz. Anlatayım: Bu sabah yatakta yatarken ufak bir dejavu anı yaşadım. Benden biraz daha erken uyanmış olan kocam yanıma gelerek “Kalksan iyi olur. Sana göstereceğim birşey var!” dedi. Bumerang Yarışmasında ilk 10’un bu sabah ilan edileceğini tamamen unutmuşum. Bilgisayar ekranına baktım. İşte oradaydı. Gördüğümün doğru olup olmadığını anlamam için gözlerimi ovuşturup ekrana birkaç defa bakmam gerekti. Evet, evet, BebekveBen En Çalışkan Blog Kategorisi’nde ilk 10’da! Oleeey!

İşte o anda birden seneler öncesine gittim. Yazlığımızdayız. Bir sabah yatakta yatıyorum. İçeriden annemin kahvaltıyı hazırlama sesleri geliyor. Hava sıcak, birkaç saat sonra dükkana gideceğiz. Yataktan kalkmak istemiyorum. Günlerden hangi gün olduğunu bilmiyorum bile. Birazdan babam odamın kapısını açıp, yatağımın ucuna oturuyor. Elinde o günün gazetesi var. Gazetedeki upuzun listede karınca gibi ufakcık harflerle yazılmış bir satırı kırmızı tükenmez kalemle işaretlemiş. Yanına da ufak yıldızlar kondurmuş. Gözlerinin içi gülüyor: “Kızım, kalk, İktisat Fakültesi’ni kazanmışsın…” Mutluluktan gözlerim doluyor!…

Ve Bugün…

Bumerang Ödülleri’nde ilk 10’a girmem, nedendir bilmem, bana geçmişteki o günü hatırlattı. Belki her ikisi de sabah saatlerinde gerçekleştiği için. Belki bu iki güzel haber de çok sevdiğim iki insan tarafından yatağımda yatarken verildiği için. Bilemiyorum. Tek bildiğim şu anda çok sevinçli olduğum…

Birkaç gün önce ilk 50’ye kalan blogların listelendiği sayfayı görmüştüm. Aralarında arkadaşlarımın da olduğu çok güzel bloglar vardı. Böyle bir grubun içinde ilk 50’de olduğum için kendimi çok şanslı hissetmiştim. Şimdi de ilk 10! Bu harika değil mi?

3. Bumerang Ödülleri’ne bu sene 1,500’ün üzerinde başvuru olmuş ve 45 bin SMS oyu kullanılmış. En Tarz Blog, En Sosyal Blog, En Uzman Blog, En Bilge Forum, En İyi Yerel Site ve benim de dahil olduğum En Çalışkan Blog olmak üzere 6 değişik kategori var. Bir de Jüri Özel Ödülü verilecek.

Benim için bu noktada olmanın en güzel yönü; ailemin, arkadaşlarımın ve annelik/babalık yolunda benimle beraber yürüyen okurlarımın sıcacık desteğini duyumsayabilmek. Geçtiğimiz 1 ay boyunca süren halk oylamasında BebekveBen’e oy veren, bunun için zaman ve emek sarf eden herkese gönülden teşekkür ederim. Beni çok mutlu ettiniz. Bu vesileyle final için yarışan tüm arkadaşlara da başarılar diliyorum.

Şimdi heyecanla beklediğim bir tarih var: Jüri değerlendirmeleriyle her kategorinin en iyi websitesi ve blogları belirlenecek ve kazananlar 5 Aralık’ta açıklanacak. O tarihe kadar kalbim pıt!pıt!

Hikayem işte böyle… İzninizle ufaktan kaçıyorum. Heyecanı yenmenin en güzel yolu yeni yazılar üretmek…

Sevgiler

Tanla