Bir olağan Cumartesi günümüz daha. Kahvaltı, ev temizliği ve dışarıya çıkış. Akşam yemeğimizi yemeden önce Can bey huzursuzlanmaya başladığı için marketin otoparkında serin bir köşeye arabayı çektik ve hazırladığımız mamadan vermeye başladık.
Can yaklaşık bir haftadır genellikle beslenirken keyfi yerinde ise bizimle tatlı tatlı konuşuyor. Elbetteki 2,5 aylık bir bebek bildiğimiz kelimeleri kullanmıyor ama kendisini öyle güzel anlatıyor ki…Bir cilveler, bir gülücükler, bir sesler…Biz de onun oyununa dahil olduk. Onun çıkardığı seslerin aynısını çıkarmaya çalışıyoruz. Önce bizi şaşkın şaşkın dinliyor. Annemle babam ne diyor gibi… Sonra da, kocaman, ağız dolusu gülümsüyor. Utangaç kafasını göğsüme gömüyor. O zaman tüm yorgunluklarımız, tüm uykusuzluklarımız bir kuş gibi uçup gidiyor. Gözlerinin içine baktığımda o suratın içinde kaybolmak istiyor insan.
